เป้าหมายเดิมกับความท้าทายใหม่ของ “แรมสเดล”

     แต่เมื่อพ่อของเขาได้ยินคำยืนยันจากลูกชายคนเล็กจากจำนวนสามคนของครอบครัว บอกย้ำว่าการเป็นคนเดียวในทีมที่สามารถใช้มือเล่นฟุตบอลได้ คือตำแหน่งที่ต้องการลงเล่น พวกเขาก็สนับสนุนเต็มที่ กับครอบครัวที่รักการเล่นกีฬากันทุกคน ซึ่งพ่อและแม่ของเขาเป็นนักกีฬาวิ่งข้ามรั้ว 400 เมตร และส่งต่อมาถึงลูกชายของเขาด้วย

     “ผมเคยเล่นกีฬามาทั้งการวิ่งวิบาก, แบตมินตัน หรือว่าคริกเก็ต หรือว่ารักบี้ ซึ่งตอนหลังพี่ชายของผม ก็เลือกไปเล่น รักบี้ มากกว่าฟุตบอล เพราะเขารักมันมากกว่า ส่วนผมยังคงรักในฟุตบอล และก็เล่นเรื่อยมา ส่วนพี่ชายอีกคนกลายเป็นนักเต้นอาชีพ”

     ชีวิตของเขากับการเล่นฟุตบอลในลีกวันอาทิตย์ (Sunday League) กับสโมสรท้องถิ่นที่ชื่อว่า มาร์ช ทาวน์ ผ่านไปหลายปี เขาเติบโตขึ้นในฐานะของนายทวารวัยรุ่น และได้รับการชักชวนจาก เฟร็ด บาร์เบอร์ ซึ่งทำงานเป็นโค้ชนายทวารระดับเยาวชนให้กับ โบลตัน วันเดอเรอร์ส ชีวิตนักฟุตบอลของเขาก็มีเส้นทางที่ชัดเจนขึ้น

     “ผมไปซ้อมกับ โบลตัน ทุกวันพุธ และ ศุกร์ ครั้งละชั่วโมงครึ่ง ถึงสองชั่วโมงที่นั่น มีนายทวาร 10 – 25 คน ซ้อมกันที่นั่น อายุต่างกัน ระดับการเล่นต่างกัน มันทำให้ผมเห็นอะไรที่มากขึ้น และมีความสุขที่ได้ไปที่นั่น สุดท้ายแม้จะไม่ได้เซ็นสัญญากับพวกเขา มันก็คือประสบการณ์ล้ำค่า”

     แรมสเดล ไปเข้าร่วมการคัดตัวกับหลายสโมสร ซึ่งเขาก็ยอมรับว่า “ผิดหวัง” มาหลายครั้ง เมื่อได้รับการปฏิเสธ สุดท้ายเขาได้รับโอกาสจากทั้ง ฮัดเดอร์สฟิลด์ ทาวน์ และ เชฟฟิลด์ ยูไนเต็ด และเขาก็เลือก “เดอะ เบลด” เป็นปลายทาง

     “ผมเลือกเพราะ ผมคิดถึงโอกาสในระยะยาวว่าผมจะทำอะไรต่อไปจากนี้ ผมอยากเล่นฟุตบอลต่อไป หลังจากออกจากโบลตัน ผมก็ต้องเลือกหาที่ใหม่ ซึ่งไม่ว่าจะเลือกไปที่ไหนก็ตาม มันคือการเดินทางไกล ต้องย้ายโรงเรียน ย้ายบ้านไปตามด้วย สุดท้ายผมเลือกย้ายไป เชฟฟิลด์ และเข้าร่วมทีม เชฟฟิลด์ ยูไนเต็ด ผมอยากพิสูจน์ตัวเองว่า หลายคนคิดผิดที่มองว่าผมดีไม่พอ และเพื่อช่วยให้พ่อแม่ผมได้ภูมิใจ พวกเขาทำงานหนัก สนับสนุนผมเสมอ ใช้เวลาหลายชั่วโมงต่อสัปดาห์ในการดูแลผม มันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมไม่เคยคิดจะยอมแพ้ ผมอยากตอบแทนพวกท่านทั้งสอง ที่ไม่ว่าผมจะย้ายไปเล่นที่ไหน พวกเขาก็จะเดินทางไปชมเกมที่ผมลงเล่น แม้ว่าสัปดาห์บางสัปดาห์จะต้องผิดหวังเพราะผมนั่งสำรองก็ตาม แต่พวกเขาก็มาชมเกม ตอนนี้พ่อกับแม่ผมกลายเป็นแฟนฟุตบอลไปแล้วล่ะ แม้ว่าต่อให้เกมนั้นผมบาดเจ็บไม่ได้เล่นแน่นอน พวกเขาก็ยังมาดูเกม เพราะบอกว่าชอบบรรยากาศในสนามฟุตบอล”