ย้อนความทรงจำกับ “ดิยาบี้”

     อาบู ดิยาบี้ ลงเล่นกับสโมสรได้อย่างต่อเนื่องนับจากนั้นเป็นเวลาสองฤดูกาล โดดเด่นจนได้รับเสียงชื่นชมมากมาย แม้จะไม่ได้แชมป์กับสโมสร แต่ก็ส่งให้เขาได้ไปเล่นฟุตบอลโลก 2010 กับทีมชาติฝรั่งเศส

     “การได้เล่นให้ทีมชาติของตัวเองมันคือเกียรติยศ และการได้ลงเล่นในฟุตบอลโลกมันก็ยิ่งเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม เพราะมันมีไม่กี่คนหรอกที่ได้ลงเล่นในทัวร์นาเมนต์นี้ น่าเสียดายที่เราไม่ได้แชมป์แบบที่เราหวังเอาไว้ แต่ผมก็ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของฟุตบอลโลก 2010*”

     หมายเหตุ: ในฟุตบอลโลก 2010 ทีมชาติฝรั่งเศส มีปัญหากันภายในทีม ปาทริซ เอฟร่า เป็นตัวตั้งตัวตีนำทีมไม่ลงซ้อมเนื่องจากไม่พอใจในตัว เรย์มองต์ โดเมอเน็ค ผู้จัดการทีม ส่วน นิโกล่าส์ อเนลก้า ด่า โดเมอเน็ค จนโดนส่งกลับบ้านก่อนจบทัวร์นาเมนต์ ซึ่งฝรั่งเศสตกรอบแรก ส่วนดิยาบี้ ได้ลงเล่น 90 นาทีเต็มครบทั้งสามเกม ซึ่งฝรั่งเศส เสมอ 1 แพ้ 2

     “พอกลับมาจากฟุตบอลโลก ผมก็เจอกับปัญหาอาการบาดเจ็บ ผมโดน โรบินสัน (พอล โรบินสัน กองหลังโบลตัน) เข้าสกัดที่ข้อเท้า ตอนนั้นผมยังไม่ได้เข้ารับการผ่าตัดโดยทันที แต่หลังจากที่เข้ารับการผ่าตัด ผมก็ได้รู้ว่า มันมีชิ้นส่วนกระดูกบางส่วนที่ข้อเท้าของผมแตกหัก และหมอก็เอามันออกจากร่างกายของผม ซึ่งเราไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันมีการแตกหักจนกระทั่งผ่าตัดนั่นล่ะ”

     “หลังจากนั้นร่างกายของผมก็มีการปรับตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเกิดปัญหาอาการบาดเจ็บตามมา โดยเฉพาะกล้ามเนื้อโคนขาด้านหลัง ซึ่งผมต้องเผชิญกับอาการบาดเจ็บไปเรื่อยตลอดสองปี มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด”

เคยคิดไหมว่ามันจะทำให้คุณกลับมาเล่นฟุตบอลไม่ได้อีกแล้ว เมื่อสื่อ หรือแฟนบอลเริ่มบอกว่าคุณเจ็บบ่อยมากจนเกินไปแล้ว

     “ไม่นะ มันไม่ใช่อาการบาดเจ็บใหญ่ แต่มันเป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อยแต่บ่อยครั้ง ซึ่งผมพยายามหาวิธีทุกอย่างว่าทำอย่างไรถึงจะหลีกเลี่ยงอาการบาดเจ็บได้ แต่มันก็เกิดขึ้น ผมเจอช่วงยากลำบากแม้กระทั่งจะเดินไปดูเกมที่สนาม ไปดูเพื่อนร่วมทีมลงเล่น แล้วอยากลงไปเล่น แต่เราทำไม่ได้”

     “ผมยอมรับว่าผมไม่ได้ต้องการเลิกเล่น ผมมีสมาธิมีความหวัง แต่ยอมรับล่ะว่ามีคิดถึงเรื่องนี้บ้าง แต่ไม่ใช่มาจากเพราะสิ่งรอบข้างบอกให้ผมเลิกเล่น แต่มันมาจากตัวของผมเองนี่ละ ในจิตใจของผม คุยกับตัวเอง โอเค เราอายุน้อยนะ เราจะเลิกเล่นดีไหม แต่พอคิดถึงความต้องการ และความรักในการเล่นฟุตบอล ผมก็บอกตัวเองได้ว่า ไม่! เราจะไม่เลิก เราจะเล่นฟุตบอลต่อไป เราจะสู้”

     “อย่างน้อยถ้าผมกลับมาเล่นฟุตบอลไม่ได้ ผมก็จะไม่เสียใจที่ได้พยายามแล้ว ผมบอกตัวเองตลอดว่า มันเป็นไปได้ มันเป็นไปได้ มันเป็นไปได้ เรากลับมาเล่นฟุตบอลได้ แม้มันไม่เกิดขึ้น ผมก็ทุ่มเททุกอย่างลงไปหมดแล้ว”